Als ik terugdenk aan mijn ontmoetingen met mijn dierbare broeder Adil, doet Dudoks appelgebak me altijd glimlachen. Het is een ritueel geworden, een herkenbaar patroon dat ons verbindt, ondanks de afstand tussen ons. Adil, een geboren Marokkaan zoals ik, heeft de afgelopen twee decennia in Dubai gewoond vanwege zijn werk, maar onze band is nooit vervaagd. Het eerste wat we doen als hij terugkeert naar Nederland, is afspreken bij Dudok op de Meent in Rotterdam.

Op een plek waar herinneringen samensmelten met de geur van versgebakken appeltaart, kan ik niet anders dan terugdenken aan onze avonturen door de straten van Rotterdam. We zitten daar, proevend van Dudoks legendarische appeltaart, terwijl we lachen om onze jeugdige overmoed. De herinneringen vliegen over tafel, als een maffe draaimolenrit door de tijd. We halen herinneringen op aan de dagen dat de Lijnbaan ons speelterrein was, onze avonden in Nighttown, waar de stad leek te pulseren van energie, en onze capriolen in de Bijenkorf, waar we ons als ware ontdekkingsreizigers voelden.

Vergeet niet om een reactie achter te laten – jouw input wordt gewaardeerd.

Silently Yours,