Met een flinke dosis zelfspot duik ik in de unieke wereld van Marokkaanse kortsluiting, waarvan de hilariteit en gekkigheid zeker een lach op je gezicht toveren. Als rasechte Mocro weet ik als geen ander dat onze bijeenkomsten vaak meer weg hebben van een levendige theaterproductie dan van een rustige familiereünie. Het is alsof we de hoofdrolspelers zijn in een komische show, waarbij elk gebaar, elke uitroep en elke blik een scène vormt die Joop van den Ende gelijk tot het eerste multiculti theater musical stuk zou kunnen realiseren.

Terwijl de Chaabi-muziek door de speakers schalt, ontstaat er een soort georganiseerde chaos. Denk aan tantes die met hun handen in de lucht zwaaien alsof ze vliegtuigen aan het dirigeren zijn, ooms die ritmisch met hun voeten stampen alsof ze een mierennest proberen te verpletteren, en neefjes en nichtjes die wild door de kamer rennen alsof ze deel uitmaken van een moshpit op een concert van “The Marrakech Express”, de Marokkaanse variant van Jimmy Hendrix’s band, The Jimi Hendrix Experience. De energie is voelbaar, bijna tastbaar, en brengt ons terug naar een tijd van vrijheid en rebellie, waar muziek de ziel voedde en het hart deed kloppen.

Maar wat is Chaabi eigenlijk? Nou, stel je voor: je bent op een bruisende straatmarkt in Casablanca, de zon brandt op je huid terwijl je langs kraampjes vol kleurrijke kruiden en dampende tajines loopt. Plotseling hoor je een hypnotiserend ritme, gevolgd door een melodie die je meesleept als een magneet. Dat, mijn vrienden, dat is Chaabi. Het is de muziek van de straten, van het volk, doordrenkt met de geuren en smaken van Marokko. Het is de soundtrack van het leven, de puls van de stad, en het kloppende hart van elke Marokkaanse bijeenkomst.

Te midden van deze opwindende chaos dreigt echter altijd het gevaar van kortsluiting.

Onze kortsluitingen zijn uniek, variërend van kleine, haast onopgemerkte sprankjes tot wervelwinden die je van verre ziet aankomen, beginnend als grijze wolken en uitmondend in een krachtige onweersbui die alles op zijn pad omverwerpt. Maar hé, dat hoort erbij, toch? Het maakt deel uit van onze levendige cultuur, onze passie voor het leven, en onze ontembare geest die altijd op zoek is naar avontuur, zelfs als dat betekent dat we af en toe een paar stopcontacten opblazen.

Maar dan zijn er nog de Moncler Mocro’s, het liefst -5 niveau kortsluiters, het soort dat eerst zijn woorden voorbij spreekt voordat een eigen hersencel geactiveerd raakt uit hanengedrag, in een leasebak rijdt en vooral teert op originele ‘Marktplaats ‘collecties. “Hier ben ik, schatje, wanneer gaan we trouwen?” roepen ze, terwijl ze wanhopig hun aandacht proberen te trekken. Maar wanneer een meisje geen aandacht geeft, wordt hun trots gekrenkt en vloeien er scheldwoorden die niet door de beugel kunnen. Zelfs moeders worden onbedoeld betrokken bij deze verbale uitbarstingen, zonder dat ze beseffen dat ook zij een mamma hebben. Het zijn de ‘Snelle kortsluitende Kortsluiters’, een fenomeen dat we inmiddels hebben gebombardeerd tot een werkwoord in de Marokkaanse Van Dale.

Vergeet niet om een reactie achter te laten – jouw input wordt gewaardeerd.

Silently Yours,